30 UUR WZA

Keek op de Week

23 november 2014

Vorige week kon ik me niet goed concentreren, omdat ze me gingen opereren, waardoor geen Keek op de Week.

Maandag 17 november 2014 ging om 05.30u bij ons thuis al de wekker.
Ik balen als een stekker, want ik lag nog zo lekker.
Toch was het tijd om op te staan, mijn vrouw en ik, uit bed te gaan.

Ik had immers een afspraak bij en in het WZA in Assen staan. Zo gezegd en uitgelegd gedaan.

Voor 07.00u zag men mij nuchter bij de afdeling opname van het WZA klaarstaan om de operatie aan mijn ruglendewervelvernauwing te ondergaan en te doorstaan.
En dat is wel heel erg snel gegaan.

Om 07.30u lag ik met slechts een blauw operatie shirt (drukknopen op de rug), een sexy nep-net –niet- onderbroek aan en met haarnet op mijn (hoofd) kop in bed.
Om 08.00u hing ik al in de beugels in de operatiekamer, na de schrik van de ruggeprik en een roesje ter afleiding.
De Neurochirurg en zijn assistenten konden met de operatie beginnen.
Ik mocht alles meemaken, kon gewoon met ze praten en had aanwijzingen en tips kunnen geven, maar dat heb ik maar nagelaten.
De Neurochirurg was aan het schrapen en liet het bot zo af en toe kraken.

Een uur later was de klus geklaard en toen mijn roes was uitgewerkt en ik weer ouderwets begon te ouwehoeren werd ik terug naar mijn afdeling gebracht.
Dit alles sneller dan gedacht.
De zuster zei “dat gingvlug bij U”, “zeg maar jij” zij ik, “dat is goed” zei zij, “ben je nu alweer terug” en “gaat het” en “hoe voelt je rug?”.
Dat is moeilijk uit te leggen, maar ik zal het toch proberen.

Als de verdoving, door de ruggenprik, goed werkt is je onderlichaam tot aan je navel geheel verdoofd, waardoor je niets van de operatie merkt.
Na een uur of 4/5 - 4 in mijn geval - is de narcose dan verdwenen.
Het begon bij mijn tenen, waarna al snel mijn onderlijf en beide benen.
Dan zo snel mogelijk weer in de benen, opstaan en de kleren weer aan.
Met de nodige moeite zelf die nep-net –niet- onderbroek uit en mijn oude vertrouwde boxershort en broek weer aangedaan en een aardige verpleegster trok me mijn sokken en laarzen aan.
Met het infuus in en aan mijn lichaam gingen we, gedrieën, voorzichtig een stukje lopen.
Dat lopen ging erg opzichtig en voorzichtig, maar tot mijn en ieders verbazing en verrassing, verbazingwekkend goed.

Nauwelijks 4 uur nadat ik deze behoorlijk zware rugoperatie had ondergaan, kon ik alweer lopen en behoorlijk stabiel op beide benen staan.
Tussen 15.00-20.00u tijdens het bezoekuur, zat ik op bed, gekleed in mijn eigen oude vertrouwde kleding, zwart shirt, mijn onmisbaar dierbare Gillette, donkergrijze, vaal zwarte lange broek en nieuwe laarzen aan en sloeg ik bij mijn bezoekers zeker geen slecht figuur.
Het was nogal druk op kamer 12, afdeling B1 waar ik de kamer deelde met nog 2 andere rug patiënten.
Ik besloot om via de trap, voorzichtig dat wel, niet te snel - stiekem al geprobeerd - naar het restaurant te lopen.
Even gezellig samen - uit privacy noem ik geen namen - een kopje koffie en iets lekkers kopen.
De visite heeft mij weer terug naar mijn/onze kamer gebracht en is naar huis gegaan, waarna ik mijn kleren heb uitgedaan en ik de nacht ietwat onwennig en onrustig in het WZA heb doorgebracht.

Door een opgewekte broeder werd ik de volgende ochtend gewekt, kreeg en heb ik wat gedronken en gegeten.
Nog een controle van de Neuroloog en na nog enige tips van de Fysiotherapeut, wat wel en niet te doen, werd ik eervol ontslagen uit het WZA.
Ik mocht me uitschrijven en weer naar mijn/ons eigen huis.

Dank aan het WZA, ondanks de vaak, te, grote werkdruk, voor de goede zorg en gastvrijheid.
Die 30 uur in het WZA gingen snel voorbij.
Het herstel en revalideren is nu aan mij !

Roelf K.